“gülümse” dedi
“vakit epey geç oldu”
“?”
“….”
kucaktan kucağa düşlere koşarken
en ücra sokaklarda fahişesi oluvermiştim düşlerimin
bundandır az biraz hüznümün kanıma karşıması
sustuğum ve ardına sakladığım ne varsa
bir bir infilak ediyor
ve bir bir yitiyordu yaşamıma dahil olan her isim
şehrimden yine insanlar göç ediyordu..
geride kalan
beynimde alacalı bir renk sadece
karmaşık düşüncelerimden melez bir çocuk
dünyaya getirmek üzereydim..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder